Wachten, wachten en nog eens wachten

Dag 1 - Vliegen naar Suriname

Vandaag was de eerste dag richting een ongelofelijk prachtig en ongetwijfeld zeer warm land. Op zich heb ik de afgelopen weken weinig stress gehad, maar eens ik in de auto stap richting Schiphol om 6u45 begint het toch wat te kriebelen. Ik had mij voorgenomen om vrolijk en gezellig afscheid te nemen van ons mama, papa en de Maarten, maar eens ik in de rij stond om mijn bagage af te leveren, overviel mij ineens een gigantisch stressgevoel en stroomden de tranen over mijn wangen. Ik had niet verwacht dat ik het zo lastig zou hebben, maar blijkbaar vertrok ik toch met een kleiner hartje dan verwacht.

Na het uiteindelijke afscheid en de nodige knuffels, vertrokken we dan met z'n vieren richting onze gate. De paspoortcontrole en het boarden verliep allemaal heel vlotjes. Iets té vlotjes bleek achteraf. Toen we in het vliegtuig waren ingestapt en ik al aan mijn eerste film begonnen was, kregen we plots bericht uit de cockpit dat er olie was gevonden bij het landingsgestel en dat de technische dienst dit eerst wilde onderzoeken vooraleer we mochten opstijgen. Na heel lang wachten (ik zat ondertussen al in de helft van mijn film) kregen we te horen dat het lek groter was dan verwacht en dat er eerst een technisch onderhoud van ons vliegtuig moest plaatsvinden. Bericht zou volgen.

Na nog eens heel lang wachten (mijn film was ondertussen bijna gedaan) kregen we dan te horen dat ons vliegtuig defect was verklaard en dat we met dit vliegtuig niet meer mochten vliegen. We moesten overstappen op het vliegtuig dat naast ons stond. Allemaal goed en wel, maar tegen dat we konden opstijgen, waren we ongeveer 4 uur te laat opgestegen. De piloten hadden extra brandstof getankt en beloofden om sneller te vliegen dan normaal. Uiteindelijk kwamen we 3 uur en 41 minuten te laat aan op onze bestemming.

Na nog heel lang te moeten wachten aan de douane en nog heel lang te moeten wachten op onze bagage (uiteraard kwam onze bagage als laatste), konden we eindelijk op zoek gaan naar onze chauffeur. Hij kwam ons tegemoet en stelde zich voor als ‘Chip’. De arme man had 4 uur op ons moeten wachten op de luchthaven, maar bleef enorm vriendelijk en goedlachs. Na een ritje van een klein uurtje, waarin hij ons al veel info gaf over het land, kwamen we aan in ons huisje in de stoelmanstraat. Marisca, onze huisbazin, was hier aanwezig en liet ons het huisje zien. We slapen met z’n vijven op de eerste verdieping, redelijk dicht op elkaar. Hopelijk gaat dat geen problemen geven, want vijf vrouwen zo dicht op elkaar… ;)

We arriveerden ongeveer rond 12 uur ’s nachts (in België was het ondertussen 4 uur ’s morgens) in het huisje, waardoor we zo’n kleine 22 uur onderweg waren geweest. Best wel lang, dus iedereen was doodop. Nadat we rap rap alles hadden uitgepakt, konden we eindelijk douchen en gaan slapen.

Dag 1 van onze reis zat er op en kon samengevat worden als ‘wachten, wachten, wachten en heel veel geduld hebben’.

Bon, dat was het voor vandaag. Ik laat snel terug iets weten over de eerste (verlof)dagen Suriname hier!!