Nachtwerk
Blijf op de hoogte en volg Lotte
13 April 2014 | Suriname, Paramaribo
Hi!
Deze week heb ik mijn eerste nachten hier in Suriname gedaan. Aangezien er hier overdag nogal vrij veel lawaai is en ik ook nog niet echt moe was, had ik voor mijn eerste nacht vrij weinig geslapen. Vrij moe, maar nog wel oké, vertrok ik naar mijn stage.
De eerste en tweede nacht waren vrij druk, met 2 en 3 bevallingen, dus de teller staat ondertussen om 34! Olé, nog 6 en ik ben aan de 40 geraakt! Aangezien we het vrij druk hadden, gingen de nachten snel voorbij en viel de vermoeidheid heel goed mee! Chance da wij in ons huisje airco hebben, want anders zou er niet veel geslapen worden overdag!
Nacht 3 was een ander paar mouwen. De eerste vrouw die ik opvolgde werd uiteindelijk verlost met een vacuümextractie (een zuiger). Iets wat hier echt amper voorkomt en dat merk je ook wel. Vooraleer het hele toestel in elkaar zat en de vacuüm op het hoofd van de baby was geplaatst, waren we ongeveer een kwartier verder. De gynaecoloog leek echter superzenuwachtig en alle vroedvrouwen waren nieuwsgierig aan het kijken wat er ging gebeuren. Echt bizar!
Hetgene ik vreesde is deze nacht ook uitgekomen: de opvang van een heel slecht kind (apgar 2 - 4 - 5). Echt verschrikkelijk.
Het ging in dit geval om een 6e kindje, maar het kindje lag in stuit. De gynaecoloog had op voorhand gezegd dat we hem onmiddellijk moesten verwittigen wanneer de vrouw pijnen kreeg. Midden in de nacht riep ze ons en zei ze dat ze pijn had. Ik voerde een vaginaal touché uit en kwam tot de jammerlijke vaststelling dat ze volledige ontsluiting had. Ik had mijn handschoen net uitgetrokken om alles klaar te zetten toen ze een volgende wee kreeg en er een voetje geboren werd. Na een enorme rush en het op de hoogte stellen van de gynaecoloog, gaven we aan dat ze mocht meepersen. Het tweede voetje zat echter ergens vast en wilde niet geboren worden. Ondertussen begon het eerste voetje blauw te zien. Na het nodige getrek en gesleur werd het tweede beentje dan toch geboren. Tweede probleem: door het gemanipuleer had de baby de armpjes opgeslagen, waardoor de schouders niet geboren wilden worden. De vroedvrouwen waren ondertussen met 2 aan de baby aan het trekken om hem geboren te laten worden. Echt zielig om te zien, zeker omdat de vrouw aan het krijsen was van de pijn. Het duurde echt enorm lang en de vroedvrouwen begonnen ook al luidop tot God te spreken om de baby geboren te laten worden. De minuten tikten voorbij en de vroedvrouwen bleven met zen tweeën sleuren aan de baby. Derde probleem: één van de vroedvrouw riep plots uit dat ze geen pulsatie meer voelde in de navelstreng. De placenta was dus losgekomen, waardoor de baby onmiddellijk geboren moest worden omdat hij geen bloed meer kreeg. Alle vroedvrouwen in de kamer begonnen zowaar te roepen naar God en ik stond daar (niet alleen) bijna met tranen in mijn ogen, omdat het echt een vreselijke situatie was. Uiteindelijk na zo'n twee minuten kwamen de schouders toch los en volgde het hoofdje vrij snel. De baby was zo slap als een vod en werd onmiddellijk meegenomen naar de reanimatiekar (of hoe je het hier ook mag noemen). De baby ademde niet zelfstandig, maar had nog wel enige hartactie. Ongeveer 20 minuten werd de baby beademd met een ballon. Na de nodige prikkeling door de gynaecoloog, die ondertussen was gearriveerd, en na de 20 minuten beademing, kwam de baby toch een beetje bij en begon af en toe zelfstandig te ademen. De kinderarts (ook in allerijl opgebeld) intubeerde de baby en nam hem mee naar de couveuse. Ik was blij dat de baby het had overleefd, maar vraag mij tot op dit moment af hoe het met hem gaat. Heel goed zal het niet zijn denk ik... Doodop na 3 nachten en emotioneel ook een klein wrak door de gebeurtenissen van deze nacht ben ik in mijn bed gekropen en heb ik geslapen tot een kot in de middag. Ik heb er met de nodige mensen over gepraat en kan het nu wel goed van mij afzetten, maar simpel is het echt niet geweest en soms ook zo frustrerend hoe ze er hiermee omgaan!
De volgende twee dagen had ik eindelijk eens vrij (ik heb precies 2 weken aan een stuk gewerkt, wat eigenlijk ook ongeveer klopt) en hebben we nog leuke dingen gedaan met Seffi (een plantage gaan bezoeken waar niks te zien was, maar wel een schoon fietstochtje opleverde, gaan eten en gaan brunchen), want zij is ondertussen terug naar huis vertrokken. Ik ga u missen maatje! Als afscheidsfeesje hebben we een poolparty meegepikt en amai, dat was potverdekke plezant! Ik heb alle frustraties uit mijn lijf geshaket en na het nodige gezweet een frisse duik in het zwembad genomen. Zo mogen er meer komen!
Bon, ik sta op het punt om aan mijn late shiften te beginnen, dus ik hoop op nog een paar bevallingskes, zodat ik mijn shiften goed kan opvullen!
Volgend weekend gaan we ein-de-lijk nog eens op trip, dus ik kijk er superhard naar uit en jullie horen van mij!
Toedeloe!
Deze week heb ik mijn eerste nachten hier in Suriname gedaan. Aangezien er hier overdag nogal vrij veel lawaai is en ik ook nog niet echt moe was, had ik voor mijn eerste nacht vrij weinig geslapen. Vrij moe, maar nog wel oké, vertrok ik naar mijn stage.
De eerste en tweede nacht waren vrij druk, met 2 en 3 bevallingen, dus de teller staat ondertussen om 34! Olé, nog 6 en ik ben aan de 40 geraakt! Aangezien we het vrij druk hadden, gingen de nachten snel voorbij en viel de vermoeidheid heel goed mee! Chance da wij in ons huisje airco hebben, want anders zou er niet veel geslapen worden overdag!
Nacht 3 was een ander paar mouwen. De eerste vrouw die ik opvolgde werd uiteindelijk verlost met een vacuümextractie (een zuiger). Iets wat hier echt amper voorkomt en dat merk je ook wel. Vooraleer het hele toestel in elkaar zat en de vacuüm op het hoofd van de baby was geplaatst, waren we ongeveer een kwartier verder. De gynaecoloog leek echter superzenuwachtig en alle vroedvrouwen waren nieuwsgierig aan het kijken wat er ging gebeuren. Echt bizar!
Hetgene ik vreesde is deze nacht ook uitgekomen: de opvang van een heel slecht kind (apgar 2 - 4 - 5). Echt verschrikkelijk.
Het ging in dit geval om een 6e kindje, maar het kindje lag in stuit. De gynaecoloog had op voorhand gezegd dat we hem onmiddellijk moesten verwittigen wanneer de vrouw pijnen kreeg. Midden in de nacht riep ze ons en zei ze dat ze pijn had. Ik voerde een vaginaal touché uit en kwam tot de jammerlijke vaststelling dat ze volledige ontsluiting had. Ik had mijn handschoen net uitgetrokken om alles klaar te zetten toen ze een volgende wee kreeg en er een voetje geboren werd. Na een enorme rush en het op de hoogte stellen van de gynaecoloog, gaven we aan dat ze mocht meepersen. Het tweede voetje zat echter ergens vast en wilde niet geboren worden. Ondertussen begon het eerste voetje blauw te zien. Na het nodige getrek en gesleur werd het tweede beentje dan toch geboren. Tweede probleem: door het gemanipuleer had de baby de armpjes opgeslagen, waardoor de schouders niet geboren wilden worden. De vroedvrouwen waren ondertussen met 2 aan de baby aan het trekken om hem geboren te laten worden. Echt zielig om te zien, zeker omdat de vrouw aan het krijsen was van de pijn. Het duurde echt enorm lang en de vroedvrouwen begonnen ook al luidop tot God te spreken om de baby geboren te laten worden. De minuten tikten voorbij en de vroedvrouwen bleven met zen tweeën sleuren aan de baby. Derde probleem: één van de vroedvrouw riep plots uit dat ze geen pulsatie meer voelde in de navelstreng. De placenta was dus losgekomen, waardoor de baby onmiddellijk geboren moest worden omdat hij geen bloed meer kreeg. Alle vroedvrouwen in de kamer begonnen zowaar te roepen naar God en ik stond daar (niet alleen) bijna met tranen in mijn ogen, omdat het echt een vreselijke situatie was. Uiteindelijk na zo'n twee minuten kwamen de schouders toch los en volgde het hoofdje vrij snel. De baby was zo slap als een vod en werd onmiddellijk meegenomen naar de reanimatiekar (of hoe je het hier ook mag noemen). De baby ademde niet zelfstandig, maar had nog wel enige hartactie. Ongeveer 20 minuten werd de baby beademd met een ballon. Na de nodige prikkeling door de gynaecoloog, die ondertussen was gearriveerd, en na de 20 minuten beademing, kwam de baby toch een beetje bij en begon af en toe zelfstandig te ademen. De kinderarts (ook in allerijl opgebeld) intubeerde de baby en nam hem mee naar de couveuse. Ik was blij dat de baby het had overleefd, maar vraag mij tot op dit moment af hoe het met hem gaat. Heel goed zal het niet zijn denk ik... Doodop na 3 nachten en emotioneel ook een klein wrak door de gebeurtenissen van deze nacht ben ik in mijn bed gekropen en heb ik geslapen tot een kot in de middag. Ik heb er met de nodige mensen over gepraat en kan het nu wel goed van mij afzetten, maar simpel is het echt niet geweest en soms ook zo frustrerend hoe ze er hiermee omgaan!
De volgende twee dagen had ik eindelijk eens vrij (ik heb precies 2 weken aan een stuk gewerkt, wat eigenlijk ook ongeveer klopt) en hebben we nog leuke dingen gedaan met Seffi (een plantage gaan bezoeken waar niks te zien was, maar wel een schoon fietstochtje opleverde, gaan eten en gaan brunchen), want zij is ondertussen terug naar huis vertrokken. Ik ga u missen maatje! Als afscheidsfeesje hebben we een poolparty meegepikt en amai, dat was potverdekke plezant! Ik heb alle frustraties uit mijn lijf geshaket en na het nodige gezweet een frisse duik in het zwembad genomen. Zo mogen er meer komen!
Bon, ik sta op het punt om aan mijn late shiften te beginnen, dus ik hoop op nog een paar bevallingskes, zodat ik mijn shiften goed kan opvullen!
Volgend weekend gaan we ein-de-lijk nog eens op trip, dus ik kijk er superhard naar uit en jullie horen van mij!
Toedeloe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
