Holy Pagwa - Stage - Berg en Dal - Brownsberg
Blijf op de hoogte en volg Lotte
24 Maart 2014 | Suriname, Paramaribo
Dag iedereen,
Ondertussen is er weer een week voorbij gevlogen. Het is echt ongelofelijk hoe snel de tijd hier voorbij gaat!
Maandag was het, zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, 'Holy Pagwa'. Dit is een Hindoestaans feest om het nieuwe jaar in te luiden. Traditioneel gezien wordt dit gevierd in de Palmentuin (zoals de naam het doet vemoeden: een tuin met 1000 aangeplante palmen) en wordt er met gekleurd poeder, gekleurde verf en gekleurde olie gegooid, terwijl een aantal DJ's plaatjes draaien. Ik kan je verzekeren, lang zijn we niet proper gebleven. Ik denk misschien toch wel zo'n 2 minuten. Ongeveer heel Paramaribo (en vooral half België en half Nederland) waren aanwezig in de Palmentuin om nadien verder af te zakken naar het Onafhankelijkheidsplein en daar het feest verder te zetten. Het was een unieke en echt ongelofelijk leuke ervaring!
We zijn wel op tijd naar huis gegaan van Pagwa omdat we de volgende morgen allemaal moesten werken. Na ongeveer een uur schrobben was het meeste vuil wel van ons lichaam, maar tot op de dag van vandaag zie ik af en toe nog een rode schijn in mijn haar. Oeps.
De volgende morgen begon mijn tweede stageweek. Deze week verliep echt veel leuker als vorige week. De vroedvrouwen beginnen mijn gezicht te kennen en worden echt met de dag liever en toffer. Ik vind nog steeds dat ze heel erg chaotisch te werk gaan, want ze zijn hier met zoveel aan het werk dat niemand doorheeft met wat de andere bezig is. Hierdoor worden taken dubbel uitgevoerd of net niet uitgevoerd. Ook worden de patiënten aan het begin en einde van een dienst gegroet door iedereen. Dit houdt in: met meer dan met 20 personen een kamer binnenstappen, kijken wie er ligt en da terug buitenstappen. Soms wordt er zelfs niets gezegd tegen de patiënten die in die kamer liggen.
Het rare is hier ook dat ze met verantwoordelijkheden werken (bv iemand is verantwoordelijk voor alle CTG's, iemand is verantwoordelijk voor het uitdelen van de medicijnen, iemand voor het nemen van de parameters,..) en dat ze dus niet per patiënt te werk gaan. Sommige patiënten zien dus per dag een stuk of 5 verpleegkundigen of vroedvrouwen.
Ik heb deze week vooral samengewerkt met mijn Belgische medestudenten omdat ik vaak niet mee was ingedeeld op het bord en dus voor mijzelf had beslist dat ik dan maar mee op de verloskamer stond. Ik heb 4 bevallingen kunnen assisteren (en hiervan de baby's opgevangen) en er 2 zelf kunnen doen op 4 dagen tijd. Op zich niet slecht dus! De teller staat ondertussen op 24 geassisteerde bevallingen en 20 zelf uitgevoerde bevallingen. Ik zit dus in de helft!
Toch zou ik veel meer leerkansen kunnen hebben als er niet zoveel studenten zouden zijn. Om die reden zal ik heel deze week lates doen, omdat je dan als student alleen bent op de verloskamer en in principe alle bevallingen voor jou zijn. Ik ben benieuwd! Blijkbaar leer je de vroedvrouwen ook pas echt kennen tijdens je late diensten (hier avonddienst genoemd) en je nachten (hier wacht genoemd).
Ik begin de werking van de verloskamer een beetje door te hebben en kan ondertussen de meeste papieren probleemloos invullen. Aan het papierwerk zouden ze hier toch wel iets mogen veranderen. Ik besef plots hoe handig een computer is! Alles moet hier handmatig geschreven worden en vaak moet je ook duizend keer hetzelfde invullen, maar dan gewoon op een ander papier. Na een partus ben je gemakkelijk twee uur met het papierwerk bezig. Echt vervelend.
Mijn werkdagen gingen heel snel voorbij en plots was het weer weekend. Samen met Hanne (mijn huisgenootje) en Jolien en Kelly (mijn medestudenten op verloskamer) gingen we naar Berg en Dal, Brokopondo Stuwmeer en Brownsberg van zaterdag op zondag.
Zaterdag was onze eerste stop Berg en Dal. Dit is een soort attractieoord waar je kan kayakken en door de jungle vliegen met kabelbanen. Wij kozen voor de kabelbanen. Het was echt zalig. We moesten ongeveer zo'n 10 kabelbanen doen en vlogen midden tussen prachtige natuur en ook over de Surinamerivier (kabelbaan van meer dan 200 meter met een snelheid van 50 tot 60 km per uur). Ik woog eigenlijk net iets te weinig voor de kabelbanen waardoor ik vaak niet helemaal tot op het einde geraakte. Soms had ik geluk en konden ze nog net mijn tenen vastgrijpen, maar op andere momenten had ik pech en moest ik mij nog een stukje verder trekken. Best vermoeiend!
De volgende stop was Brokopondo stuwdam en stuwmeer. Dit is een aangelegde stuwdam om energie op te wekken en Paramaribo te voorzien van elektriciteit. De stuwdam was echt gigantisch groot en het meer dat hierdoor ontstond en meer dan 16 dorpen onder water zette, nog veel groter. Heel schrijnend eigenlijk allemaal, want de bewoners van deze dorpen moesten noodgedwongen vluchten uit hun huizen.
Onderweg zijn we ook gestopt omdat ons buschauffeur een spin over de weg had zien lopen. Nieuwsgierig als ik ben, stapte ik onbevreesd het busje uit en had een 'spinnetje' verwacht, maar potverdorie, ik zat echt héél rap terug in het busje toen ik de harige poten zag verschijnen. Het was echt een gigantische tarantula en onze reisgids en buschauffeur vonden het maar al te leuk om deze te vangen in 2 plastieken potjes en ze mee in de bus te nemen (uiteraard onder ons luid protest)! Gelukkige was ze braaf en bleef ze flink in haar potjes zitten. Echt gerust was ik er toch niet op :)
Onze laatste stop van die dag was het topje van Brownsberg, zo'n 500 meter boven de zeespiegel en ineens een stukje koeler. We konden genieten van de laatste minuten van het daglicht met een mooi uitzicht vanaf Brownsberg en hingen nadien met behulp van onze gidsen (echt zeer leuke en grappige Surinamers!) onze hangmatten op. Na het eten maakten we nog een korte wandeling, zagen we nog enkele diertjes en kropen we uitgeteld en met de nodige Borgoe (plaatselijke rum) in onze hangmat. Met het geluid van brulapen op de achtergrond viel ik al snel in slaap, maar het was niet voor heel lange duur, want ik werd al snel wakker van de kou. Dit was echt de eerste keer hier in Suriname dat ik kou had! Na mijn kleren aan te schieten en terug in mijn slaapzakje te kruipen (BEDANKT JULIE!) kon ik wel verder slapen totdat onze Nederlandse medereizigers ons wakker maakten met hun lawaai.
Zondag gingen we dan op weg naar 2 watervallen, de Ireneval en de Leoval. Twee echt prachtige watervallen midden in de natuur. De eerste waterval die we bezochten was de Irenewaterval. Hiervoor moesten we zo'n 2 uur wandelen, of laten we zeggen klimmen, heel voorzichtig naar beneden afdalen, opnieuw klimmen, opnieuw dalen,... echt zwoegen! Gelukkig hadden we allemaal een wandelstok gekregen, want dat was echt wel nodig om ons tegen te kunnen afzetten! Na 2 uur zwoegen, kwamen we dan uiteindelijk aan aan de Irenewaterval en schoten we onmiddellijk onze bikini's aan om ons eronder te kunnen afkoelen. Het water was echt ijs ijskoud, maar het was een welkome verfrissing.
Toen we allemaal de nodige foto's getrokken hadden en iedereen had gebaad, begon het plots echt te stortregenen en bleef het regenen tot we aan de tweede waterval kwamen (dezelfde weg terug, dus zo'n 2 uur en dan nog 200 meter steil naar beneden). Kletsnat (dit was echt totaal niet storend, maar zelfs een welkome verfrissing) kwamen we aan bij de tweede waterval en ook deze was echt prachtig om te zien. Ik kon alleen geen duidelijke foto's trekken van deze waterval, omdat het zo hard regende en ik moest knoeien met mijn fototoestel onder mijn handdoek. Wel jammer :)
Uitgeteld en met stramme spieren was het dan tijd om terug richting de hoofdstad te keren. Van de busreis heb ik niet veel geweten, want ik heb mij onmiddellijk neergelegd en ben terug wakker geworden in de hoofdstad, best plezierig :)
Zo dat was het weer. Deze week heb ik van maandag tot vrijdag late en zijn normaal gezien alle bevallingen voor mij (omdat er geen andere studenten tijdens de middag zijn). Ik ben eens benieuwd!
Toedeloe
Ondertussen is er weer een week voorbij gevlogen. Het is echt ongelofelijk hoe snel de tijd hier voorbij gaat!
Maandag was het, zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, 'Holy Pagwa'. Dit is een Hindoestaans feest om het nieuwe jaar in te luiden. Traditioneel gezien wordt dit gevierd in de Palmentuin (zoals de naam het doet vemoeden: een tuin met 1000 aangeplante palmen) en wordt er met gekleurd poeder, gekleurde verf en gekleurde olie gegooid, terwijl een aantal DJ's plaatjes draaien. Ik kan je verzekeren, lang zijn we niet proper gebleven. Ik denk misschien toch wel zo'n 2 minuten. Ongeveer heel Paramaribo (en vooral half België en half Nederland) waren aanwezig in de Palmentuin om nadien verder af te zakken naar het Onafhankelijkheidsplein en daar het feest verder te zetten. Het was een unieke en echt ongelofelijk leuke ervaring!
We zijn wel op tijd naar huis gegaan van Pagwa omdat we de volgende morgen allemaal moesten werken. Na ongeveer een uur schrobben was het meeste vuil wel van ons lichaam, maar tot op de dag van vandaag zie ik af en toe nog een rode schijn in mijn haar. Oeps.
De volgende morgen begon mijn tweede stageweek. Deze week verliep echt veel leuker als vorige week. De vroedvrouwen beginnen mijn gezicht te kennen en worden echt met de dag liever en toffer. Ik vind nog steeds dat ze heel erg chaotisch te werk gaan, want ze zijn hier met zoveel aan het werk dat niemand doorheeft met wat de andere bezig is. Hierdoor worden taken dubbel uitgevoerd of net niet uitgevoerd. Ook worden de patiënten aan het begin en einde van een dienst gegroet door iedereen. Dit houdt in: met meer dan met 20 personen een kamer binnenstappen, kijken wie er ligt en da terug buitenstappen. Soms wordt er zelfs niets gezegd tegen de patiënten die in die kamer liggen.
Het rare is hier ook dat ze met verantwoordelijkheden werken (bv iemand is verantwoordelijk voor alle CTG's, iemand is verantwoordelijk voor het uitdelen van de medicijnen, iemand voor het nemen van de parameters,..) en dat ze dus niet per patiënt te werk gaan. Sommige patiënten zien dus per dag een stuk of 5 verpleegkundigen of vroedvrouwen.
Ik heb deze week vooral samengewerkt met mijn Belgische medestudenten omdat ik vaak niet mee was ingedeeld op het bord en dus voor mijzelf had beslist dat ik dan maar mee op de verloskamer stond. Ik heb 4 bevallingen kunnen assisteren (en hiervan de baby's opgevangen) en er 2 zelf kunnen doen op 4 dagen tijd. Op zich niet slecht dus! De teller staat ondertussen op 24 geassisteerde bevallingen en 20 zelf uitgevoerde bevallingen. Ik zit dus in de helft!
Toch zou ik veel meer leerkansen kunnen hebben als er niet zoveel studenten zouden zijn. Om die reden zal ik heel deze week lates doen, omdat je dan als student alleen bent op de verloskamer en in principe alle bevallingen voor jou zijn. Ik ben benieuwd! Blijkbaar leer je de vroedvrouwen ook pas echt kennen tijdens je late diensten (hier avonddienst genoemd) en je nachten (hier wacht genoemd).
Ik begin de werking van de verloskamer een beetje door te hebben en kan ondertussen de meeste papieren probleemloos invullen. Aan het papierwerk zouden ze hier toch wel iets mogen veranderen. Ik besef plots hoe handig een computer is! Alles moet hier handmatig geschreven worden en vaak moet je ook duizend keer hetzelfde invullen, maar dan gewoon op een ander papier. Na een partus ben je gemakkelijk twee uur met het papierwerk bezig. Echt vervelend.
Mijn werkdagen gingen heel snel voorbij en plots was het weer weekend. Samen met Hanne (mijn huisgenootje) en Jolien en Kelly (mijn medestudenten op verloskamer) gingen we naar Berg en Dal, Brokopondo Stuwmeer en Brownsberg van zaterdag op zondag.
Zaterdag was onze eerste stop Berg en Dal. Dit is een soort attractieoord waar je kan kayakken en door de jungle vliegen met kabelbanen. Wij kozen voor de kabelbanen. Het was echt zalig. We moesten ongeveer zo'n 10 kabelbanen doen en vlogen midden tussen prachtige natuur en ook over de Surinamerivier (kabelbaan van meer dan 200 meter met een snelheid van 50 tot 60 km per uur). Ik woog eigenlijk net iets te weinig voor de kabelbanen waardoor ik vaak niet helemaal tot op het einde geraakte. Soms had ik geluk en konden ze nog net mijn tenen vastgrijpen, maar op andere momenten had ik pech en moest ik mij nog een stukje verder trekken. Best vermoeiend!
De volgende stop was Brokopondo stuwdam en stuwmeer. Dit is een aangelegde stuwdam om energie op te wekken en Paramaribo te voorzien van elektriciteit. De stuwdam was echt gigantisch groot en het meer dat hierdoor ontstond en meer dan 16 dorpen onder water zette, nog veel groter. Heel schrijnend eigenlijk allemaal, want de bewoners van deze dorpen moesten noodgedwongen vluchten uit hun huizen.
Onderweg zijn we ook gestopt omdat ons buschauffeur een spin over de weg had zien lopen. Nieuwsgierig als ik ben, stapte ik onbevreesd het busje uit en had een 'spinnetje' verwacht, maar potverdorie, ik zat echt héél rap terug in het busje toen ik de harige poten zag verschijnen. Het was echt een gigantische tarantula en onze reisgids en buschauffeur vonden het maar al te leuk om deze te vangen in 2 plastieken potjes en ze mee in de bus te nemen (uiteraard onder ons luid protest)! Gelukkige was ze braaf en bleef ze flink in haar potjes zitten. Echt gerust was ik er toch niet op :)
Onze laatste stop van die dag was het topje van Brownsberg, zo'n 500 meter boven de zeespiegel en ineens een stukje koeler. We konden genieten van de laatste minuten van het daglicht met een mooi uitzicht vanaf Brownsberg en hingen nadien met behulp van onze gidsen (echt zeer leuke en grappige Surinamers!) onze hangmatten op. Na het eten maakten we nog een korte wandeling, zagen we nog enkele diertjes en kropen we uitgeteld en met de nodige Borgoe (plaatselijke rum) in onze hangmat. Met het geluid van brulapen op de achtergrond viel ik al snel in slaap, maar het was niet voor heel lange duur, want ik werd al snel wakker van de kou. Dit was echt de eerste keer hier in Suriname dat ik kou had! Na mijn kleren aan te schieten en terug in mijn slaapzakje te kruipen (BEDANKT JULIE!) kon ik wel verder slapen totdat onze Nederlandse medereizigers ons wakker maakten met hun lawaai.
Zondag gingen we dan op weg naar 2 watervallen, de Ireneval en de Leoval. Twee echt prachtige watervallen midden in de natuur. De eerste waterval die we bezochten was de Irenewaterval. Hiervoor moesten we zo'n 2 uur wandelen, of laten we zeggen klimmen, heel voorzichtig naar beneden afdalen, opnieuw klimmen, opnieuw dalen,... echt zwoegen! Gelukkig hadden we allemaal een wandelstok gekregen, want dat was echt wel nodig om ons tegen te kunnen afzetten! Na 2 uur zwoegen, kwamen we dan uiteindelijk aan aan de Irenewaterval en schoten we onmiddellijk onze bikini's aan om ons eronder te kunnen afkoelen. Het water was echt ijs ijskoud, maar het was een welkome verfrissing.
Toen we allemaal de nodige foto's getrokken hadden en iedereen had gebaad, begon het plots echt te stortregenen en bleef het regenen tot we aan de tweede waterval kwamen (dezelfde weg terug, dus zo'n 2 uur en dan nog 200 meter steil naar beneden). Kletsnat (dit was echt totaal niet storend, maar zelfs een welkome verfrissing) kwamen we aan bij de tweede waterval en ook deze was echt prachtig om te zien. Ik kon alleen geen duidelijke foto's trekken van deze waterval, omdat het zo hard regende en ik moest knoeien met mijn fototoestel onder mijn handdoek. Wel jammer :)
Uitgeteld en met stramme spieren was het dan tijd om terug richting de hoofdstad te keren. Van de busreis heb ik niet veel geweten, want ik heb mij onmiddellijk neergelegd en ben terug wakker geworden in de hoofdstad, best plezierig :)
Zo dat was het weer. Deze week heb ik van maandag tot vrijdag late en zijn normaal gezien alle bevallingen voor mij (omdat er geen andere studenten tijdens de middag zijn). Ik ben eens benieuwd!
Toedeloe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
